شعر بافی
شعربافی فنِ بافتِ پارچههای ظریف ابریشمی و یا پنبهای با دستگاه ساده است. تداوم پیدا کردن این شاخه از ابریشمبافیِ سنتی در کاشان تا امروز را به طور کلی میتوان مدیون تقاضای اقوام کُرد در ایران، عراق و سوریه دانست، که هنوز از پارچههای ابریشمی کاشان به عنوان سربند و شال کمر در پوشاک سنتی خود استفاده میکنند.
در سال 1388 از مرحوم استاد غلامرضا حسنیجاه، معروف به میرزا، دعوت شد تا دستگاه شعربافی را در خانه منوچهری نصب و راهاندازی کند و روی آن مشغول به بافندگی شود. میرزا در بافتن پارچههای نخی تخصص داشت و این هنر را از پدر و پدربزرگش آموخته بود.
بعدها آقای حسن طالح، فرزند مرحوم استاد احمد طالح، که در کودکی ابریشمبافی را در کارگاه پدرش آموخته بود نیز به این کارگاه پیوست. علی رغم سن بالا، استاد طالح با اشتیاق زیاد چندین سال در خانه منوچهری همزمان به عنوان استادکار بافنده و رنگرز فعالیت میکرد.
کارگاه شعربافی نیز اکنون زیر نظر استاد رضا یالله مدیریت شده و در آن کارآموزان به بافت پارچههای ابریشمی و پنبهای مشغولند.
